Hoe het begon, ontstaan van de liefde voor het binnenland en Europa
Jaar 1997
Tijdens een gastcollege ‘Mensenrechten in Suriname’ op de Anton de Kom universiteit in Suriname kwam ik te weten dat de Inheemsen, de eerste bewoners van Suriname geen officiële rechten op hun grond hebben m.a.w. ze kunnen niet op papier aantonen, dat de grond die zij al eeuwenlang bewonen en bewerken, van hun is! Decennia lang heerst er een gedoogd beleid t.a.v. hiervan. Met als gevolg dat de Inheemsen ook al jaren worden geconfronteerd met concessie houders die hun komen vertellen dat ze moeten verhuizen omdat er bijvoorbeeld goud in hun gebied is gevonden. Dit geldt ook voor de Marons die al vier eeuwen in onze bossen in dorpjes bij elkaar wonen. Ook zij hebben geen eigendomspapieren. Ik vond dit zo erg om aan te horen dat ik besloot mijn stage en afstudeerscriptie hieraan te wijden. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn stage liep ik bij het Mensenrechtenbureau ‘Moiwana’ en mijn afstudeer scriptie was getiteld: ‘De rechten op de grond van de Inheemsen en Marons in Suriname’.
Van scriptie tot boek
Om de scriptie achter mijn bureau te schrijven verliep niet zoals verwacht. Nederlandstalige boeken over dit onderwerp waren beperkt, ik koos dus voor Engelstalige en wilde niet alleen de theoretische kennis op doen maar de praktische, hoe denken de Inheemsen en Marrons zelf over hun grondenrechten? Om dit beter te snappen trad ik 2004 in dienst bij het Ministerie van Regionale Ontwikkeling, en werd te werk gesteld op het gemeentehuis/commissariaat van District Sipaliwini precies waar ik wilde zijn! Want dit district beheerd alle dorpen in het binnenland! Voor mijn werk bezocht ik vele Marons en Inheemse dorpen, sprak met Kapiteinen en dorpelingen over hun idee van grondenrechten. Ik kwam toen ook in contact met leden van de stichting van Semoisi (stichting SONOS). Later meer hierover. In 2005 was de scriptie af maar ik vond het zo een belangrijk onderwerp dat ik het in 2008 vertaalde in Engels en het in Boek vorm uit af, later volgde nog een Nederlandse versie.
In Semoisi is liefde voor het binnenland begonnen
Zoals ik reeds vertelde kwam ik 2004 in contact met leden van stichting SONOS al snel volgde de oplevering van hun eerste project; de bouw van een onderwijzers woning. Het commissariaat werd uitgenodigd en ik mocht de Districtscommissaris vertegenwoordigen! Dit was mijn eerst verre reis het binnenland in met bus en boot, met een groep van 20 mensen waarvan ik 2 kende….. maar het werd mijn meest avontuurlijke reis tot op heden! De eerste reisdag, praktisch de hele dag aan het reizen en tijdens het laatste uur van de boot reis begon het keihard te regenen! Ik was nog nooit zo bang! Gelukkig had ik life jacket aan, maar telkens als het bliksemde keek ik met dat licht hoe ver we van de oever waren (in case of…!) want het was inmiddels hartstikke donker en koud! Toen we naar mijn mening eindelijk na een super lange reis arriveerde was iedereen tot het bot verkleumd! Bleek ook dat al onze kleren nat waren geworden (niet waterproof ingepakt!). Juf Jeanet stond haar huis en bed aan de groep vrouwen af als ook pangnis (lendedoeken), na een kop thee, een bad (scheppen uit een waterton) en een broodje was een ieder weer aanspreekbaar! Ik deelde een eenpersoons bed met een vreemde vrouw maar was te moe om daar over na te denken! De volgende dag was de oplevering, ik heel zenuwachtig met mijn verhaal in het Saramakaans (zat inmiddels op Saramakaans les) in de hand, tijdens mijn speech zag ik de begrijpende gezichten en was blij dat ik voor hun taal had gekozen dan voor een Nederlandse tekst waar weinig wat van zouden verstaan!!!! Missie geslaagd! In de avond was er feest in het dorp en voor de eerste keer hoorde ik traditionele drum muziek, ik raakte er nog net niet van in extase, zo puur, zo mooi! Om 2 uur s’nachts besloten wij nog net voor dat wij ons hangmatje/bedje instapte om op de stenen in de rivier te gaan zitten en onze voeten te wassen. Nou het voeten wassen gebeurde niet, ieder was een beetje bang van het zwarte rivier water…..de stenen waren wel lekker warm van de zon! En toen kwamen de moppen, nog nooit zoveel gehoord! Om 5 uur met pijn in de buik, uiteindelijk toch maar mijn bedje opgezocht want immers een paar uurtjes later (10 uur) zouden we weer vertrekken richting huis! Na het afscheidt van alle lieve mensen die hun bed voor ons hadden afgestaan, vaarde we terug naar Atjoni. Om vandaar uit met de bus verder te gaan…maar je raadt het al, we kregen bus pech! We moesten 2 uren wachten op een reserve bus…we maakten het gezellig, stapte uit de bus, genoten van de opkomende volle maan en weer van de moppen. Om 8 uur s’avonds was ik weer thuis! maar had stiekem mijn hart verpand aan Semoisie! Ik ging daarna vele malen terug naar Semoisi, ik voelde dat de definitie vrijheid een andere dimensie hier kreeg en het ‘Back to base’ gevoel hier werd versterkt!
Europa
In 2007 imigreerde ik naar Nederland, ging de liefde achteraan! en kwam na vele omzwervingen in de toerisme business terecht. In 2013 bezocht een vriendin op mijn advies verschillende resorts in Suriname tijdens haar vakantie, en ik kreeg hierna mijn eerste review! In 2015 maakte ik mijn bedrijf officieel; website gebouwd, ingeschreven bij Kamer van Koophandel enzovoorts. Pejego Tours, dat in het Surinaams betekent; Waar ga je naar toe? was geboren! In 2016 zijn we een samenwerking aangegaan met Footprint Travel, waarbij Pejego Travel het totale Suriname gedeelte van hun website verzorgd; van reisvoorstel tot uitvoering in Suriname.